een weekje centerparks en lastige boodschappen

Hey hey hey

How are you all doing? A few busy weeks passed at the marriott, en waar het normaal in december slow wordt blijft het nu volgens de verwachtingen nog mooi een tijdje drukt wat betekend: volle dagen aan de bak, extra uren maken en cashen! Haha.

Vorige week kwam meneer Hoppener, onze stagebegeleider langs. Eerst heb ik een individueel gesprek met hem gehad (van bijna 2 uur). Het was opzich wel even fijn om met iemand te praten van buitenaf, al had ik er moet ik eerlijk toegeven niet superveel behoefte aan. Ik heb een paar nuttige tips gekregen en hoop natuurlijk in een opwaartse lijn verder te gaan  (goh wat klinkt dat serieus). Carmen (assistent manager) had een feedback formulier ingevuld voor mij, zodat ik eindelijk een beetje een indruk zou krijgen hoe ik het nu eigenlijk doe. MAAR ze had een afspraak voor een job interview en moest optijd weg en omdat het individuele gesprek zolang duurde, kon ze dus niet meer bij mijn “beoordelinggesprek” zijn. Isela kwam er toen bij zitten en die zei uiteraard: “she ’s doing a great job, yeah really good we’re so happy with here she’s doing amazing”. Voor alle buitenstaanders: DIT ZEGT NIKS. HEB JE GEEN KLAP AAN. MISSCHIEN VIND ZE ME EEN MEGALOSER. Dus. Tot zover de feedback. Echter moet ik zeggen Isela had natuurlijk geen idee wat Carmen op dat papiertje ingevuld had dus op dat moment kon ze misschien ook niet heel veel zeggen maargoed.

Ik vind m’n housekeeping chickies (zo noem ik ze thuis) ook wel echt schatten. Alhoewel er een paar wel brutaal zijn hoor. Die vroegen vandaag “ komt er nog wel familie van je langs want we willen die koekjes eten, die moeten ze wel meenemen hoor”. Stroopwafels bedoelen ze dan. Ik zal morgen wat dropjes meenemen die ik van Avital heb gekregen, kijken wat ze daarvan vinden  .

Verder hebben we vorige week met dank aan onze lieve management stagaires die vlakbij ons hotel wonen een weekje heerlijke rust gehad. Zij waren naar Miami en wij mochten toen in hun appartement slapen. Ideaal; britt en marian werden opgehaald met de shuttle voor de deur en ik kon de bus pakken die me binnen 10 minuten naar m’n hotel bracht. Het appartementencomplex is ontzettend groot, een soort flat gebouwen met appartementen en heel veel groen (en sportschool en zwembad etc. uiteraard). Het deed me heel erg denken aan Centerparks. Misschien ook wel omdat de squirrels voor je voeten liepen overal en de blaadjes net van de bomen begonnen te vallen. Een weekje centerparks was dat dus .
De ouders van Britt en Marian zijn er allebei, dus de overlevingspakketten Sinterklaas zijn ook hier het land ingekomen. In de winkels hoor je al vrolijk allerlei kerstliedjes op de radio en de kerstshows zijn begonnen. We moeten binnenkort maar eens kijken of we een boom kunnen fixen. Verder kwamen we erachter dat Beyonce hier lang niet zo populair is als in Nederland en dus hebben we kaartjes gekocht voor een concert op 18 december. Jippie! Gewoon omdat het kan, omdat we hier nu zijn en omdat het nog geen 2 minuten lopen is. Dus daar kunnen we binnenkort met z’n drieen heen :)

En dan nu (tromgeroffel). Voor alle chagerijnige mensen, mensen die een rotdag hebben gehad of mensen die zichzelf een enorme pechvogel vinden: dit overkwam mij vanavond (en dit is dus een doodnormale dag uit mijn leven, dit soort dingen overkomen mij dagelijks).

Ik was klaar met werken (of nouja vond dat ik klaar was ik ben iets eerder weggegaan, ik heb afgelopen week 46 uur gewerkt dus ik vond dat ik dat wel had verdiend) en wilde even naar de Whole Foods en de Trader Joe’s. dit zijn beide supermarkten en ik rij er elke dag met de bus langs maar was er nog nooit geweest. Goed, ik daarheen wat kleine dingetjes gekocht en ik dacht nou volgens mij is het niet zover meer naar de metro en ik weet niet wanneer de bus komt dus ik ga wel even lopen. DENK DIT NOOIT IN AMERIKA. Eigenwijs als ik ben, dacht ik namelijk dat de afstand wel mee zou vallen. Dit was het ergste nog niet. Het had vandaag – voor de 3e keer sinds ik hier ben- geregend dus het gras was nat. Elke dag rij ik de route met de bus dus ik begon vrolijk aan mijn wandeltocht met 2 papieren zware tassen met soup, mandarijenen en granola. Na zo’n 200 meter hield de weg op. Maakt niet uit, ik ben er toch zo. Dus doodleuk liep ik verder langs de kant van de weg in de berm naast een soort highway?! Ja niet ideaal idd. Het gras was dus nat maar omdat er auto’s langs reden moest ik in het gras blijven lopen waardoor nu m’n Vans verpest zijn. Het was nogal een wandelingetje en halverwege besloten mijn 2 organische papieren tassen dat het leuk was geweest en zakte van beide tassen de bodem uit en viel alles op de grond. Dan moet ik er wel even bij zeggen dat Trader Joe’s, die toch wel een stuk goedkoper is dan de organische Whole Foods het nét even 2 minuten langer volhield. Zo zie je maar weer. Dus met een loodzware handtas een zak weet ik veel hoeveel kilo mandarijnen en een pak granola in m’n hand liep ik weer verder. Ik liep uiteraard verkeerd, maar had dit voor mijn doen vrij snel door en vond de goede weg weer richting metro. Deze reed net voor mijn neus weg. Oke, dit is niet waar maar het had gebeurd kunnen zijn. In fact heb ik keihard gerend en haalde ik hem precies.

In de metro zat ik rustig met mijn pak granola en mijn mandarijnen op de stoel naast mij. Ik was er bijna. “next station metro center doors opening at the right side, thank you for riding metro”. Ik was nog niet eens opgestaan of JA HOOR mn zak mandarijnen ging spontaan kapot en ze vielen dus allemaal naast me en op mijn schoot, terwijl ik er bij deze halte uit moest. Ik probeerde als een gek alle mandarijnen op te rapen (grootste deel heb ik, enkelen liggen nu nog op de grond te rollenbollen in de metro). Ik probeerde als een gek de metro nog uit te komen waarbij mijn tas tussen de deur bleef zitten. De deuren gaan dan half dicht en de metro rijdt gewoon verder, maar gelukkig begonnen er allemaal lieve Amerikaantjes tegen mijn tas aan te duwen zodat ik hem nog uit de gleuf kon trekken. Vervolgens moest ik 10 minuten wachten op m’n aansluitende metro waarop ik besloot om de laatste halte te gaan lopen en de verkeerde uitgang nam.

Dit allemaal gebeurde in 1 uur. Om maar even aan te geven: hoeveel ik hier ook leer, of mezelf ontwikkel sommige dingen veranderen nooit.


PS; de mandarijnen zijn gelukkig wel lekker :)